Writer : Reginald Rose
Cast : Henry Fonda, Lee J. Cobb, E.G. Marshall, Ed Begley, Jack Warden, Jack Klugman
Αξιολόγηση : 4.5/5
Στη δίκη ενός 18χρονου που κατηγορείται οτι σκότωσε τον πατέρα του, οι 12 ένορκοι (όπως είναι και ο ελληνικός τίτλος της ταινίας) αποσύρονται για να βγάλουν την ετυμηγορία τους. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά εναντίον του κατηγορουμένου, και έτσι στην πρώτη τους ψηφοφορία, οι 11 ψηφίζουν "ένοχος". Ο μοναδικός που έχει μια μικρή αμφιβολία αρχίζει να εκθέτει στους υπόλοιπους τα επιχειρήματά του και, ενώ στην αρχή το κλίμα είναι εμφανώς εχθρικό προς το πρόσωπό του, σιγά-σιγά η ευγλωττία του και το αστυνομικό του δαιμόνιο αρχίζουν να πείθουν κάποιους απο τους πιο ανοιχτόμυαλους ενόρκους, οδηγώντας τη συνεδρίαση σε αδιέξοδο, μιας και η απόφασή τους πρέπει να είναι απολύτως ομόφωνη.
Ένα συγκλονιστικό δικαστικό δράμα που σε καθηλώνει με τα σεναριακό του βάθος, τις πολύ καλές ερμηνείες και την ευρηματική του σκηνοθεσία, κι ας είναι γυρισμένο εξ'ολοκλήρου σε ένα δωμάτιο, με 12 άντρες, ένα τραπέζι και έναν ανεμιστήρα, θυμίζοντας έντονα θεατρικό έργο. Ο Sidney Lumet ρίχνει φως στις ανθρώπινες αδυναμίες και προκαταλήψεις, που κάνουν τον καθένα απο τους ενόρκους να αγνοεί το προφανές και το λογικό, κυριευμένος απο τις μικρές, προσωπικές του απολυτότητες. 12 καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, 12 διαφορετικές προσωπικότητες που συγκρούονται υπο το βλέμμα του σκηνοθέτη, ο οποίος παίρνει άριστα στην ανάλυση της ψυχολογίας των ηρώων του και στη διατήρηση της έντασης και του ενδιαφέροντος.
12 Angry Men trailer
η σελίδα στο imdb
Αυτό το πράμα δεν είναι ταινία. Αυτό είναι πιο συγκλονιστικό και από το να σου πουν πως έχεις AIDS! Ξεκινάει δυναμίτης και τελειώνει με καπνό και συντρίμμια! 96 λεπτά θεατρικής έκρηξης χωρίς διακοπή! Απόλυτα θεατρικό σκηνικό αλλά και ηθοποιία. Τρομερά ισορροπημένο έργο! 12 χαρακτήρες, 12 ευκαιρίες ταύτισης για το θεατή. Με άλλους λιγότερο με άλλους περισσότερο. Αλλά θα τους αγαπήσεις και θα τους μισήσεις όλους σε κάποια χρονική στιγμή αυτής της θεϊκά εξελισσόμενης και ακατάπαυστα ειρωνικής ιστορίας. Γαϊδουροδιαμάντι του '57!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα και ένας διάλογος που μου είχε μείνει:
Juror #11: I beg pardon...
Juror #10: "I beg pardon?" What are you so polite about?
Juror #11: For the same reason you are not: it's the way I was brought up.
Ένας άλλος που θυμάμαι εγώ πήγαινε κάπως έτσι :
ΑπάντησηΔιαγραφή- I bet he don't even speak good english.
- You mean doesn't.
Φοβεροί διάλογοι, που όλοι έχουν το νόημά τους (είτε φανερό, είτε κρυφό) και προχωρούν την πλοκή και την εξέλιξη των χαρακτήρων.
Εκπληκτικό σενάριο !
Ένα εξαιρετικό δικαστικό δράμα κι από τα διασημότερα του είδους όπου θα συμφωνήσω σε όλα μαζί σου. Είναι υποδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο ο Λιούμετ χειρίζεται και σκηνοθετεί 12 διαφορετικούς χαρακτήρες μεσα σε ένα δωμάτιο και χωρίς μάλιστα να αμελεί ή να αδικεί κανέναν από αυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα είναι πολύ σπουδαίο το σινεμά του Λιούμετ ο οποίος είναι μέσα στο Τοp 20 των αγαπημένων μου σκηνοθετών.
Το ρώσικο ριμέικ το βρήκα λιγάκι άνισο όπως και κουραστικό λόγω και της αδικαιολόγητα μεγάλης του διάρκεια.
4: Πολύ καλή
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Δεν το έχω δεί το remake, και έχω μια ιδιαίτερη "πολιτική" απέναντι στο (απεχθές στα μάτια μου) είδος αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτσε, έχω και επιχειρήματα :
1. Σχεδόν πάντα, είναι κατώτερα του original (Νομίζω πως το μόνο remake που βρήκα ανώτερο του αυθεντικού είναι το Cape Fear)
2. Γαμώτο, βρές μια δική σου ιδέα για ταινία ! Επειδή δηλαδή το Holywood έχει στερέψει απο ιδέες πρέπει να τρώμε κάθε κατακρεούργηση μαγικών στιγμών του παρελθόντος στη μάπα ? (Πρόσφατα έμαθα οτι γύρισαν remake του Johnny got his gun - Ντροπή τους !)
Κι εγώ έχω μια ιδιαίτερη "πολιτική" απέναντι στο, όπως το λες, απεχθές αυτό είδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ και στα δυο. Κι εμένα μου άρεσε περισσότερο το remake του Cape Fear και για την ακρίβεια:
Cape Fear (1962)- 4: Πολύ καλή
Cape Fear (1991)- 4,5: Πολύ καλή (+)
Αυτό για το remake του "Johnny got his gun" δεν το ήξερα. Όντως ντροπή τους για όχι μόνο μία από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών αλλά συνάμα την πιο πανανθρώπινη και ιδιαίτερη αυτού του είδους.
Παρακάτω είναι η δικιά μου άποψη για τα remake, έτσι όπως την εκφράζω στο μπλογκ μου:
"Τα remake πιστεύω ότι είναι από τα χειρότερα πράγματα που υπάρχουν στον κινηματογράφο. Δεν υπάρχει καμία ουσία και κανένα νόημα το να κάνεις πάλι την ίδια ταινία και κατά 99% είναι κατώτερα από τα πρωτότυπα. Επίσης πιστεύω ότι είναι ιεροσυλία να ακουμπάς κάποιες ταινίες που έχουν μείνει στην ιστορία διότι κάποια πράγματα πρέπει απλά να τα αφήνεις στην ησυχία τους. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να γίνονται remake γιατί ούτως η άλλως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής ιστορίας αλλά τα τελευταία χρόνια το έχουν παρακάνει και για αυτό το λόγο έχω αγανακτήσει."
Πονεμένη ιστορία τα remake. Το μόνο όφελός τους είναι το ότι σε ενημερώνουν για κάτι παλιότερο. Οπότε πας IMDB το ψάχνεις λίγο και νατο το διαμάντι του παρελθόντος. Υπάρχουν και τα shot for shot remake! Δηλαδή μέχρι και ίδιες γωνίες λήψης και ίδιο screenplay! Όπως το ισπανικό REC. Καταστροφή! Εκεί φαίνεται και η ανικανότητα κάποιον, που ούτε να αντιγράψουν δε μπορούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα τελευταία remake που είδα και σιχάθηκα τη ζωή μου ήταν από:
The Wolf Man (1941)
The Postman Always Rings Twice (1946)
The Last House on the Left (1972)
Sleuth (1972)
The Taking of Pelham One Two Three (1974)
Τί παλιότερο !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλέον γυρίζουν remake ταινιών 5ετίας (όπως το REC που λες).
Ο ίδιος ο Haneke δεν έκανε remake του FUNNY GAMES στο Hollywood, και παραδέχτηκε οτι ίσως να είναι η χειρότερη ταινία του ? (το αυστριακό όμως, ταινιάρα !)
Δεν ξέρω τί γίνεται με αυτή την ιστορία. Ή σε κάποιον αρέσουν, και τους είπε "Γυρίστε remake παιδιά, να χαρεί ο κόσμος", ή αδιαφορούν εντελώς για το τελικό προϊόν που παραδίδουν, αρκεί να πάει ο κόσμος να το δεί στο σινεμά.
Άρα, και πάλι ο τελικός υπεύθυνος είναι ο θεατής που υποστηρίζει με τον οβολό του την κάθε αηδία που του πασάρουν, αρκεί να μιλάνε οι ηθοποιοί αγγλικά (ποιό αμερικανάκι θα κάτσει να διαβάζει υπότιτλους τώρα ?)
ΠΡΟΣ raise0
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο ότι το μόνο που σου προσφέρουν τα remake είναι η ανακάλυψη μιας κλασικής ή cult ταινίας.
Εμένα πάντως το remake του The Postman Always Rings Twice (1946) μου άρεσε αρκετά όπου το βρήκα ένα επιτυχημένο νέο-νουάρ και από έναν σκηνοθέτη που ήξερε να χειρίζεται αυτό το είδος, πιστοποιώνοντάς το έξι χρόνια αργότερα με το εξαιρετικό “Black Widow”. Εννοείται ότι το πρωτότυπο μου άρεσε πιο πολύ. Όπως το βλέπει ο καθένας βέβαια.
The Wolf Man (1941) – Δεν έχω δει το πρωτότυπο αλλά έχω δει δυστυχώς το remake, όπου ήταν μετριότατο.
The Last House on the Left (1972) – Καλό ήταν αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Τo remake το βρήκα συμπαθητικό.
Sleuth (1972) – Δεν έχω δει κανένα από τα δυο. Θέλω πάρα μα πάρα πολύ να δω το πρωτότυπο. Το remake δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
The Taking of Pelham One Two Three (1974) – Μου άρεσε. Το remake έτσι κι έτσι.
ΠΡΟΣ curious_ape009
Όντως τώρα βλέπεις remake 5ετίας. Έχει παραγίνει το κακό.
Το “FUNNY GAMES” δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εξάλλου πιστεύω ότι είναι από τις ταινίες που ή θα τις μισήσεις ή θα τις λατρέψεις.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ μαζί σου.