Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)

Director: Mike Nichols
Writers: Edward Albee (play), Ernest Lehman (screenplay)
Cast: Elizabeth Taylor, Richard Burton, George Segal, Sandy Dennis

Αξιολόγηση : 3/5

Ο George και η Martha είναι ένα γερασμένο αλλά ακούραστο μεσήλικο ζευγάρι. Επιστρέφοντας σπίτι μετά από ένα πάρτι, θα δεχτούν την επίσκεψη των νιόπαντρων Nick και Honey. Αν και είναι 02:00 τα ξημερώματα και έχουν όλοι ήδη πιει αρκετά, θα συνεχίσουν ένα δικό τους πάρτι, σε ξέφρενους ρυθμούς.
Ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει έναν ακατάπαυστο λεκτικό πόλεμο ανάμεσα σε ένα έμπειρο σε αυτό ντουέτο, του Burton και της Taylor. Υποχείριό τους για αυτή τη νύχτα θα είναι οι άπειροι σε αυτά τα παιχνίδια ακόμα Segal και Dennis. Αν και δε φαίνεται να υπάρχει κάποια ουσιαστική πλοκή πέρα της κατατρόπωσης του συντρόφου, η ταινία καταφέρνει κάτι εξαιρετικό. Σε πετά σε μια δίνη σεναρίου με έξυπνους και γρήγορους διαλόγους, τρομερά ειρωνικούς και δυστυχώς αληθινούς. Η πολύ καλή φωτογραφία σε βάζει εύκολα στο κλίμα μιας μεθυσμένης νύχτας. Τα δυνατά γέλια, οι κραυγές και οι αλλόκοτες κινήσεις των ηθοποιών ενισχύουν στο μέγιστο την εμπειρία αυτή. Οι διάλογοι είναι τόσο χειμαρρώδεις που η συναισθηματική φόρτιση που προκαλούν είναι διαρκώς αυξανόμενη και ενοχλητική. Η ακατάπαυστη ροή της σε κάνει να νιώθεις όλο και πιο άβολα, παρακολουθώντας τη με σφιγμένο στομάχι. Φυσικά βοηθά σε αυτό, το να έχει ζήσει κανείς παρόμοιες καταστάσεις, έτσι ώστε να ανακαλέσει συναισθήματα. Οπότε αν έχεις και τις πίκρες σου εκείνη τη περίοδο... πας για φούντο!
Δυστυχώς θα πρέπει να υπομείνετε καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας, αυτή τη χολιγουντιανή σχολή κραυγαλέας ηθοποιίας μαζί με έντονες εναλλαγές στην εστίαση του φακού και την ένταση της μουσικής επένδυσης, αλλά αξίζει το κόπο. Στο τέλος θα νιώσετε τη καταπόνηση να σας χτυπά, σαν να είχατε ζήσει εσείς αυτή τη νύχτα.


Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Κυνόδοντας (2010)

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Ηθοποιοί: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Άννα Καλαϊτζίδου

Αξιολόγηση : 3/5

Μια οικογένεια μεγαλώνει τα παιδιά της μέσα στο μικρόκοσμο του σπιτιού τους. Ο προσεκτικά κατασκευασμένος κόσμος τους είναι το σπίτι τους και έξω από αυτό υπάρχει μόνο το άβατο δάσος και η καταστροφή.
Πολύ ντόρος για αυτή τη ταινία έτσι; Είναι και ελληνική. Συμμετοχές σε πολλά φεστιβάλ, αρκετές διακρίσεις, καλά σχόλια, κακά σχόλια με βαριές κατηγορίες... Έχουμε και τη ξενόγλωσση υποψηφιότητα. Καλή πρόκληση σωστά; Όμως τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; Μα βέβαια! Το πολυαγαπημένο μου, μα θαμμένο από άλλους The Village (2004) του εξαιρετικού Night Shyamalan. Και τι άλλο; Μήπως το μεξικάνικο El castillo de la pureza (1973); Βάλε και μια σταγόνα Buñuel για να δώσει γεύση και να'σου ο Κυνόδοντας. Τόλμησα και την είδα χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Μου άφησε μια γεύση πως να το πώ; Μέτρια φωτογραφία, μέτρια προς κακή κινηματογράφηση (να φταίει η καριέρα στις διαφημίσεις;) κακή ηθοποιία, άδεια ηχητικά (δεν ήταν και τόσο κακό αυτό), αλλά... ...αλλά ένα σενάριο λουκούμι! Δε ξέρω αν ήταν ο έξυπνος χειρισμός της ελληνικής γλώσσας, δε ξέρω αν ήταν η σχετική ευπλασία του θέματος, δε ξέρω αν ήταν η βοήθεια του Ευθύμη Φιλίππου στην ενσάρκωση των ιδεών, αλλά κάθε διάλογος ήταν απολαυστικός και πνευματώδης. Η ένταξη του κωμικοτραγικού στοιχείου ήταν φανταστική, ξαφνική και μετρημένη. Σίγουρα αφήνει έντονες αναμνήσεις μετά τη θέαση. Ο Γιώργος Λάνθιμος επέλεξε τη περπατημένη οδό του ρετρό, πάνω στην οποία στηρίζονται αριστουργήματα του είδους όπως το Gattaca (1997) και το Dark City (1998). Η θεματολογία τους είναι επίσης ο εξωγενής έλεγχος της ζωής του ανθρώπου. Τυχαίο; Δε νομίζω. Δε τα πήγε και άσχημα σε αυτό, αν και θα προτιμούσα λίγο πιο αυστηρές τις επιλογές του. Μου φάνηκε πως έμπλεξε ανόμοια πράγματα σε κάποιες σκηνές, αλλά τέλος πάντων. Φυσικά και η πρωτοτυπία δεν είναι το δυνατό της σημείο αλλά οι κατηγορίες προς τους συντελεστές του Κυνόδοντα περί κλοπής είναι άδικες. Μια κακή αντιγραφή απέχει πολύ από μια εμπνευσμένη δημιουργία και πιστεύω ότι εδώ πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση. Συνεπώς δείτε την με ανοικτό μυαλό, χωρίς προκαταλήψεις. Καλή τύχη στα Oscar αν και μου είναι αδιάφορο το τι θα κάνει εκεί, μιας και τα ξέρουμε τα χάλια τους. Τουλάχιστον να ξελασπώσει και κανας πατριώτης.


Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Crna macka, beli macor (1998)

Director: Emir Kusturica
Writers: Emir Kusturica, Gordan Mihic
Cast: Bajram Severdzan, Srdjan Todorovic, Branka Katic, Florijan Ajdini, Ljubica Adzovic, Zabit Memedov, Sabri Sulejmani, Jasar Destani

Αξιολόγηση : 4/5

Ο Matko Destanov είναι ο μικροαπατεώνας πατέρας του 18χρονου ερωτευμένου Zare. Σχεδιάζει να αποκτήσει ένα τραίνο λαθραίων καυσίμων με την επιχορήγηση του Grga Pitić, παλιού φίλου του πατέρα του, Zarije Destanov. Παράλληλα θα βοηθήσει και ο Dadan. Ένας λίγο καλύτερος γκάνγκστερ με χαρέμι που χορεύει σε δυτικούς ρυθμούς. Μία από τις τρεις αδερφές του, η Afrodita ή αλλιώς "γαλακτομπούρεκο" στο κοινό περιβάλλον, στέκεται εμπόδιο στην αποκατάστασή του αφού είναι ακόμα ανύπαντρη. Ανύπαντρος είναι και ο εγγονός του Pitić, ο δίμετρος Veliki. Άδικα γυρνά στα πανηγύρια ψάχνοντας τη μέλλουσα γυναίκα του. Τέλος έχουμε και την Ida. Τη πανέμορφη εγγονή της κοσμογυρισμένης Sujka. Ποιος θα πρωτοπαντρευτεί και τι σχέδια έχουν οι δυο παλιόφιλοι παππούδες Zarije και Grga;

Πολύ μπέρδεμα ε; Ένα συνονθύλευμα οπτικοακουστικής πληροφορίας από έναν αληθινό μάστορα του κινηματογράφου. Μη περιμένεις το αισθητικό αποτέλεσμα του καιρού των τσιγγάνων ή του Underground, ούτε την ελεγχόμενη καλαισθησία του Arizona Dream. Ετοιμάσου όμως για το πιο απολαυστικό και κωμικό όνειρο που έχεις δει ποτέ. Αν και τα όνειρα περιγράφονται πολύ δύσκολα, ο Kusturica φαίνεται να είναι πραγματικός μάστορας σε αυτό. Αποτυπώνει όπως πάντα τον ορισμό του ονείρου: "Όνειρο είναι η βίωση μίας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων και άλλων αισθήσεων..." Απερίγραπτα σκηνικά, φοβερή κινηματογράφηση, αποπροσανατολιστική μουσική, ρεαλιστική ηθοποιία, χαοτικά σουρεαλιστικές καταστάσεις και παράλληλα απόλυτα φυσικές σαν όνειρο. Διασκεδαστικότατο soundtrack, εξίσου χαοτικό, με το φοβερό Bubamara, το ηλεκτρο Pit Bull και κομμάτια με Jew's harp. Ένα πρόβλημα όπως πάντα είναι ο περίεργος υποτιτλισμός, αφού ακούγονται τρεις γλώσσες (Ρομανί, Σερβικά και Βουλγαρικά) σατυρικού ύφους, κάνοντας τη μετάφραση ακόμα πιο δύσκολη.

η ταινία στο imdb



Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Brazil (1985)

Director : Terry Gilliam
Writer : Terry Gilliam, Tom Stoppard
Cast : Jonathan Pryce, Kim Greist, Robert De Niro, Michael Palin, Ian Holm, Katherine Helmond, Bob Hoskins

Αξιολόγηση : 5/5

Το σκηνικό είναι ένα Οργουελλικό, δυστοπικό μέλλον όπου ο κρατικός μηχανισμός προσπαθεί να καταστείλει με τη βία την ελεύθερη βούληση, και η γραφειοκρατία έχει αναχθεί σε επιστήμη. Η ιστορία μας ? Όλα ξεκίνησαν απο μία μύγα... Εξ'αιτίας της, προκλήθηκε ένα λάθος στη μηχανογράφηση μίας υπηρεσίας του Υπουργείου Πληροφοριών, και αντί να συλληφθεί ο Harry Tuttle για οικονομικές εκκρεμότητες, συνελλήφθη ο Harry Buttle. Μία γειτόνισσα της οικογένειας Buttle, η Jill Layton, προσπαθεί να διευθετήσει την κατάσταση, πηγαίνοντας απο κρατική υπηρεσία σε κρατική υπηρεσία για να διαμαρτυρηθεί, αλλά έτσι γίνεται στόχος του συστήματος. Εδώ εισέρχεται στο προσκήνιο ο πρωταγωνιστής μας, ο Sam Lowry. Ο Sam είναι ένας τεχνοκράτης υπάλληλος του Υπουργείου, και ερωτευμένος με τη Jill απο...τα όνειρά του, όπου μεταμορφώνεται σε έναν αστραφτερό, φτερωτό ήρωα και τη σώζει απο τους κινδύνους που την απειλούν. Στην πραγματικότητα όμως, οι προσπάθειές του να βοηθήσει τη γυναίκα που αγαπά στοχοποιούν και τον ίδιο ως εχθρό του συστήματος. Θα καταφέρει ο αρχικός υπαίτιος της όλης ιστορίας Harry Tuttle (ο Robert De Niro σε ένα ρόλο-έκπληξη) να τους σώσει, ή θα τους καταπιεί όλους το
αδηφάγο τέρας που ονομάζεται κρατική μηχανή ?

Η καλύτερη ταινία του Terry Gilliam, και μία απο τις καλύτερες αγγλικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Για να μιλήσω σαν αμερικανάκι, "Big Brother meets Kafka" σε αυτό το εικαστικά τέλειο, σουρρεαλιστικό, αλληγορικό, αναρχικό αριστούργημα με τα διάχυτα noir στοιχεία, τους φρενήρεις ρυθμούς στη σκηνοθεσία και το μοντάζ, και την επίσης φρενήρη μουσική επένδυση του Michael Kamen. Όλα είναι προσεγμένα και όλα είναι συμβολικά σε αυτή την εκπληκτική ταινία, απο τα εντυπωσιακά κοστούμια και σκηνικά, μέχρι τα τέρατα που απειλούν την ηρωίδα στα όνειρα του πρωταγωνιστή, που ασφαλώς συμβολίζουν τον κρατικό μηχανισμό. Αλεπάλληλα μηνύματα περνούν μπροστά στα μάτια μας, δίπλα ή πίσω απο την κύρια δράση, έστω κι αν δεν τα αντιλαμβανόμαστε με την πρώτη ματιά. Ονειρική/εφιαλτική ατμόσφαιρα, υπέροχη κινηματογράφηση και φωτογραφία, έξυπνοι διάλογοι ανάμεσα στο επίλεκτο αγγλικό cast, μα κυρίως σκληροπυρηνικό κοινωνικό σχόλιο που στήνει στον τοίχο τη σύγχρονη κοινωνία και καταγγέλει την "ανάγκη" της καινούριας, καταπιεστικής μορφής κράτους να ελέγχει τις μάζες. Το τελευταίο μισάωρο της ταινίας είναι απλά ντελιριακό, ένα σουρρεαλιστικό γαϊτανάκι που καταλήγει στο συγκλονιστικό φινάλε.

Brazil trailer
η ταινία στο imdb


Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Το ξυπόλητο τάγμα (1953)

Director : Γρηγόρης Θαλασσινός (Greg Tallas)
Writer : Νίκος Κατσιώτης
Cast : Νίκος Φέρμας, Σταύρος Κρόζος, Μαρία Κωστή, Βασίλης Φραγκεδάκης, Αντώνης Βούλγαρης

Αξιολόγηση : 4/5

Στη μόλις προ δεκαετίας απελευθερωμένη απο το γερμανικό ζυγό Θεσσαλονίκη, ένας νεαρός άνδρας πιάνει φιλία με έναν πιτσιρίκο πορτοφολά, και ξεκινάει να του διηγείται μια ιστορία απο τη δική του παιδική ηλικία, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Αυτός λοιπόν, ο Δημήτρης, ζούσε με τη μικρή του αδελφή σε απόλυτη εξαθλίωση (όπως και όλοι οι υπόλοιποι έλληνες), μέχρι που τους περιμάζεψε το περίφημο "ξυπόλητο τάγμα", μια συμμορία ορφανών πιτσιρικάδων που έκλεβε τρόφιμα απο τους κατακτητές και τα διαμοίραζε στο λαό που λιμοκτονούσε. Κάποια στιγμή, το τάγμα θα χρειαστεί να μαζέψει χρήματα για να φυγαδεύσει ένα καταζητούμενο αμερικανό πιλότο στην Αίγυπτο, με τη βοήθεια μιας γενναίας αντιστασιακής μεταφράστριας των ναζί. Γι'αυτό το σκοπό, τα τολμηρά παιδιά θα κλέψουν μία μεγάλη ποσότητα λαδιού απο τον αδίστακτο μαυραγορίτη καπετάν Μαύρο. Αυτός όμως, μετά απο λυσσαλέες προσπάθειες θα καταφέρει να ανακαλύψει το κρησφύγετό τους, και θα το μαρτυρήσει στους γερμανούς.

Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία (!) 160 παιδιών που οι ναζί εκδίωξαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της κατοχής, και συνέστησαν αυτή την αλά "Ρομπέν των δασών" παιδική συμμορία. Θεωρείται η πρώτη ελληνική νεο-ρεαλιστική ταινία, και μάλιστα αρκετοί καταξιωμένοι κριτικοί τη συγκρίνουν και την τοποθετούν δίπλα στο αριστούργημα του Rosselini "Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη". Και, το πιο εντυπωσιακό είναι... οτι έχουν δίκιο. Με τα πενιχρά μέσα της εποχής, με ερασιτέχνες ηθοποιούς πλήν του πολύ καλού για άλλη μια φορά Νίκου Φέρμα, με φυσικά σκηνικά, αλλά και με τη μουσική του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Θαλασσινός έχει επιτύχει έναν εντυπωσιακό ρεαλισμό, χωρίς να "υποπίπτει" σε, συνηθισμένους για έργα παρόμοιας θεματολογίας, μελοδραματισμούς. Η ταινία θεωρούνταν χαμένη για περισσότερα απο 50 χρόνια, αλλά ευτυχώς βρέθηκε, αποκαταστάθηκε και προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες το 2007, για να πάρει επιτέλους τη θέση της ως ένα απο τα σπάνια διαμάντια του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Ολόκληρη η ταινία
η ταινία στο myfilm.gr


Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Le feu follet (Η φλόγα που τρεμοσβήνει - 1963)

Director : Louis Malle
Writer : Pierre Drieu La Rochelle (novel)
Cast : Maurice Ronet, Léna Skerla, Alexandra Stewart, Jeanne Moreau, Yvonne Clech, Hubert Deschamps

Αξιολόγηση : 4/5

Ο Alain Leroy είναι ένας πρώην γλεντζές της καλής κοινωνίας του Παρισιού. Έχει μόλις πάρει εξιτήριο απο μία κλινική απεξάρτησης απο το αλκοόλ. Πάσχει απο χρόνια κατάθλιψη, με αποτέλεσμα να έχει αποξενωθεί απο τη γυναίκα του, και γενικά απο όλο τον εξωτερικό κόσμο. Στο μυαλό του στριφογυρίζει εδώ και αρκετό καιρό μία και μοναδική ιδέα : να αυτοκτονήσει. Αποφασίζει να συναντήσει τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του, παλιούς φίλους και ερωμένες, σε μία προσπάθειά του να βρεί κάποια σύνδεση με έναν κόσμο που τον αισθάνεται πλέον ξένο και μακρινό, και κάποιο νόημα σε μια ζωή που του μοιάζει ρηχή και άδεια. Δύο μέρες περνούν με αλεπάλληλες συναντήσεις και συζητήσεις, μέσα σε ένα ευχάριστο κλίμα για όλους τους υπόλοιπους εκτός απο τον ίδιο. Θα καταφέρουν οι κοντινοί του άνθρωποι να τον κάνουν να δώσει στη ζωή μια δεύτερη ευκαιρία, ή μήπως αυτό το διήμερο ήταν απλώς το οριστικό του αντίο ?

Μία σπαρακτική ταινία, μία σπουδή στην απελπισία και την απώλεια της θέλησης για ζωή. Ο Louis Malle σκηνοθετεί με απόλυτη ακρίβεια, ο Maurice Ronet ενσαρκώνει με εντυπωσιακή αληθοφάνεια το ρόλο ενός ανθρώπου χαμένου, και ο Erik Satie μετουσιώνει τη μελαγχολία σε νότες, συνθέτοντας μία βαριά, πεσιμιστική δημιουργία για αυτούς που η ζωή δεν κατάφερε να αγγίξει. Ο Malle παίρνει ένα μεγάλο σκηνοθετικό ρίσκο, αφού απο την αρχή της ταινίας σχεδόν μας προδιαγράφει το φινάλε, μα η αριστοτεχνική διαχείριση της έξέλιξης της ιστορίας και του πρωταγωνιστή του τον δικαιώνουν απόλυτα. Αμφότεροι οι Malle και Ronet έχουν δηλώσει πως αυτή είναι η μόνη ταινία της πρώιμης φιλμογραφίας τους με την οποία είναι απολύτως ικανοποιημένοι. Η "φλόγα που τρεμοσβήνει" αναφέρεται ασφαλώς στη ζωή του πρωταγωνιστή.

μία σκηνή απο την ταινία
η ταινία στο imdb


Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Ansiktet (1958)

Director : Ingmar Bergman
Writer : Ingmar Bergman
Cast : Max von Sydow, Gunnar Björnstrand, Ingrid Thulin, Naima Wifstrand, Erland Josephson, Bibi Andersson

Αξιολόγηση : 4/5

Ο Albert Vogler (Max von Sydow) ηγείται ενός περιπλανώμενου θιάσου που φτάνει στη Στοκχόλμη του 1840 για να δώσει μία παράσταση. Οι παραστάσεις τους είναι μια μίξη μαγείας και υπνωτισμού, κάτι που ανησυχεί τις τοπικές αρχές, ειδικά με τις φήμες περί υπερφυσικών γεγονότων που ακολουθούν το θίασο. Έτσι, οι προύχοντες της πόλης (ο διοικητής της αστυνομίας, ο γιατρός και ένας εκπρόσωπος του δήμου) απαιτούν μία ιδιωτική παράσταση για τους ίδιους, πρίν επιτρέψουν ένα δημόσιο θέαμα. Ο πραγματικός τους σκοπός όμως είναι να ξεσκεπάσουν τον Vogler, τον οποίο θεωρούν τσαρλατάνο. Όμως, η ιδιωτική αυτή παράσταση εξελίσσεται τελείως διαφορετικά απο ό,τι είχαν σχεδιάσει οι στενόμυαλοι και δόλιοι αξιωματούχοι.

Μία απο τις υποτιμημένες ταινίες του μεγάλου Ingmar Bergman, ίσως επειδή δεν εντάσσεται σε κάποια απο τις περίφημες εννοιολογικές ενότητες (θεός, θάνατος, κτλ) που συνιστούν το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας του. Για τον ίδιο λόγο θεωρείται απο τις πιο προσιτές ταινίες του, ειδικά για κάποιον άγνωστο προς το έργο του. Βασισμένο εν μέρει στο θεατρικό έργο "Magic" του G. K. Chesterton, το Ansiktet (ακριβής μετάφραση "Το πρόσωπο", ελληνικός τίτλος "Ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα", αγγλικός τίτλος "The magician") είναι ένα διαρκές παιχνίδισμα ανάμεσα στη μαγεία και την πραγματικότητα, το φώς και τη σκιά, και τα πρόσωπα με τα προσωπεία. Καταπληκτικές ερμηνείες απο τον συνηθισμένο "θίασο" πρωταγωνιστών του σουηδού δασκάλου (μόνο η Liv Ullmann λείπει), υπέροχη κινηματογράφηση, διάσπαρτα κωμικά στοιχεία, και φυσικά κοφτερές, διεισδυτικές ματιές μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, με τη σφραγίδα του μεγαλύτερου "ψυχαναλυτή" της 7ης τέχνης. Το φινάλε λίγο με προβληματίζει, αλλά συνολικά παραμένει μία απο τις αγαπημένες μου ταινίες του αγαπημένου μου Bergman.

Ansiktet trailer
η ταινία στο imdb



Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Cube (1997)

Director : Vincenzo Natali
Writer : André Bijelic, Vincenzo Natali
Cast : Nicole de Boer, David Hewlett, Maurice Dean Wint, Nicky Guadagni, Andrew Miller, Julian Richings

Αξιολόγηση : 3.5/5

Έξι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι ξυπνούν ανεξήγητα και χωρίς προφανή λόγο μέσα σε ένα γιγαντιαίο κύβο με αμέτρητα δωμάτια. Κάθε δωμάτιο είναι ένας μικρότερος κύβος, με μοναδική είσοδο ένα μικρό τετράγωνο άνοιγμα σε κάποια απο τις πλευρές του - ακόμη και στο ταβάνι. Και...φυσικά, κάθε δωμάτιο κρύβει απο μία θανάσιμη παγίδα. Οι έξι ήρωες λοιπόν θα περνούν προσεκτικά απο το ένα δωμάτιο στο άλλο, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ποιά είναι η παγίδα που τους περιμένει εκεί, και πού βρίσκεται η έξοδος αυτού του τερατώδους κατασκευάσματος. Ταυτόχρονα όμως, θα προσπαθήσουν να λύσουν και μεγαλύτερα μυστήρια, όπως το γιατί επέλεξαν αυτούς συγκεκριμένα, και ποιός είναι ο σκοπός του σαδιστικού παιχνιδιού στο οποίο τους έχουν παγιδεύσει. Διόλου τυχαία πάντως, ο καθένας τους κατέχει κάποια γνώση που θα τους βοηθήσει να βρούν την έξοδο. Πρώτα όμως, θα πρέπει να παραμείνουν ζωντανοί (πολύ κλισέ φράση, το ξέρω).

Μία μεγάλη έκπληξη απο τον Καναδά, απο έναν άγνωστο τότε σκηνοθέτη, που όμως εκτός απο τον "Κύβο" δεν έχει να επιδείξει κάποιο άλλο αξιόλογο έργο στη φιλμογραφία του. Ο Κύβος όμως είναι πολύ αξιόλογος, με μεγάλα όπλα την πολύ πρωτότυπη σεναριακή ιδέα, την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και την όμορφη ροή και εξέλιξη της ιστορίας. Οι ηθοποιοί είναι άγνωστοι και όχι ιδιαίτερα ταλαντούχοι, κάτι που αποδυναμώνει την ταινία, όμως η σκηνοθεσία είναι καλή, και το ενδιαφέρον και η αγωνία παραμένουν αμείωτα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Μία low budget ταινία επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου, με ικανοποιητικά ωστόσο ειδικά εφέ, που θεωρείται ήδη κλασική του είδους. Έχουν γυριστεί και δύο, απαράδεκτες ως συνήθως, συνέχειες.

Cube trailer
η ταινία στο imdb