Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Sanshô dayû (Sansho the Bailiff - 1954)

Director: Kenji Mizoguchi
Writers: Fuji Yahiro, Yoshikata Yoda
Cast: Yoshiaki Hanayagi, Kyôko Kagawa, Kinuyo Tanaka, Eitarô Shindô, Akitake Kôno

Αξιολόγηση : 5/5

Στη φεουδαρχική Ιαπωνία, την περίοδο του Μεσαίωνα, ένας κυβερνήτης μιας επαρχίας καθαιρείται απο τη θέση του και εξορίζεται επειδή υποστήριξε τους φτωχούς χωρικούς - υπηκόους του απέναντι στις διαταγές των ανωτέρων του. Η γυναίκα του Tamaki και τα δύο του παιδιά, ο Zushio και η Anju, τον ακολουθούν λίγο αργότερα στην εξορία, αλλά κατά το μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι απάγονται απο ληστές, τα παιδιά χωρίζονται απο τη μητέρα τους, και όλοι τους πουλιούνται σαν σκλάβοι. Τα παιδιά καταλήγουν στη φάρμα του απάνθρωπου επιστάτη Sansho, όπου δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες μαζί με τους υπόλοιπους εξαθλιωμένους σκλάβους. Τα χρόνια περνούν, όμως η διαμελισμένη οικογένεια δεν εγκαταλείπει ποτέ την ιδέα να ξανασμίξει, και όταν τα δύο παιδιά θα μάθουν οτι η μητέρα τους είναι ακόμα ζωντανή, θα προσπαθήσουν να αποδράσουν, να βρούν τους γονείς τους, αλλά και να βοηθήσουν όλους τους υποδουλωμένους συνανθρώπους τους.

Ένα δυνατό, συνταρακτικό δράμα από το δάσκαλο του ιαπωνικού σινεμά
Kenji Mizoguchi. Η ιστορία είναι παρμένη απο την πλούσια μυθολογία της Άπω Ανατολής, και περνάει απο στόμα σε στόμα εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού εφευρεθεί η γραφή. Ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια ταινία με θέμα τη σκλαβιά, αλλά οι παραγωγοί ήθελαν να τονίσουν τη λυπητερή (και πιασάρικη) ιστορία των δύο μικρών παιδιών και της μητέρας τους. Ο Mizoguchi τελικά υπέκυψε, μένοντας βεβαίως μακριά απο υπερβολές και άσκοπους μελοδραματισμούς, αλλά κράτησε το όνομα του άκαρδου επιστάτη Sansho για τίτλο, παρόλο που ο χαρακτήρας του εμφανίζεται ελάχιστα. Η ταινία είναι "χτισμένη" γύρω απο τις σπαρακτικές ερμηνείες των ηθοποιών, ωστόσο ο τελειομανής σκηνοθέτης έχει κάνει για άλλη μια φορά θαύματα στο εικαστικό κομμάτι. Κάθε κάδρο είναι σαν πίνακας ζωγραφικής, με τη δράση να συντελείται σε πολλά επίπεδα και με τέλεια ενορχήστρωση. Mία μαγευτική, λυρική ταινία, τα πανανθρώπινα μηνύματα της οποίας συνοψίζονται στη διδαχή που κληρονόμησε ο Zushio από τον πατέρα του - "Ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι άνθρωπος χωρίς συμπόνοια. Ακόμη κι αν είσαι σκληρός με τον εαυτό σου, να δείχνεις οίκτο στους άλλους. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία".

Sansho the Bailiff trailer
η ταινία στο imdb


Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

C'est arrivé près de chez vous (Man Bites Dog - 1992)

Director: Rémy Belvaux, André Bonzel
Writer: Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde
Cast: Benoît Poelvoorde, Rémy Belvaux, André Bonzel, Jacqueline Poelvoorde-Pappaert, Hector Pappaert, Malou Madou, Jenny Drye

Αξιολόγηση : 4/5

Ένα κινηματογραφικό συνεργείο ακολουθεί έναν ψυχωτικό serial killer στη "δουλειά" αλλά και στην προσωπική του ζωή. Ο Benoît είναι μία πολύ παράξενη ράτσα serial killer. Σκοτώνει οποιονδήποτε, χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό φραγμό ή τύψεις, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα στην κάμερα μικρά μυστικά του επαγγέλματος που του έχει διδάξει η πολυετής πείρα του. Έπειτα, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, πηγαίνει σε εκθέσεις ζωγραφικής, παίζει μουσική με φίλους, επισκέπτεται τους γονείς και τους παππούδες του, μεθάει σε μπαράκια και αστειεύεται διαρκώς. Στην αρχή, ο σκηνοθέτης του παράξενου αυτού ντοκυμανταίρ Rémy και το διμελές συνεργείο φίλων του παίρνουν αψήφιστα το μακάβριο project, αλλά στην πορεία εμπλέκονται όλο και περισσότερο στην εγκληματική δράση του Benoît, μέχρι που συνειδητοποιούν οτι, εκτός απο μπλεγμένοι μέχρι το λαιμό, είναι πλέον και συνένοχοί του.

Το "C'est arrivé près de chez vous" (ακριβής μετάφραση "Έφτασε κοντά στο σπίτι σας" - εννοώντας στην ουσία οτι τα γεγονότα της ταινίας θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, ή να συμβούν στη γειτονιά σας), είναι η πτυχιακή εργασία (!!!) των Rémy Belvaux, André Bonzel και Benoît Poelvoorde για την κινηματογραφική σχολή στην οποία φοιτούσαν. Οι τρείς τους πρωταγωνιστούν και σκηνοθετούν το άκρως πρωτότυπο και σοκαριστικό αυτό ψευδο-ντοκυμανταίρ, το οποίο εμφανίζεται ανελλιπώς σε κάθε αφιέρωμα ή λίστα για τις πιο "ενοχλητικές" ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Και, μπορώ να πώ, η "διάκριση" αυτή είναι απολύτως δικαιολογημένη. Πέραν της αληθοφανέστατης και γραφικής απεικόνισης των φρικιαστικών πράξεων του δολοφόνου-πρωταγωνιστή, η ταινία απενοχοποιεί πλήρως τη βία, εμπλουτίζοντας τις σκηνές των δολοφονιών και των βιασμών με άφθονο χιούμορ, παρουσιάζοντας τον Benoît ως μια ψυχικά διαταραγμένη, μα ωστόσο συμπαθητική φιγούρα. Και ο τρόπος που είναι γυρισμένη, στη μορφή ψευδο-ντοκυμανταίρ (ασπρόμαυρη, με χοντρό κόκκο και την κάμερα στο χέρι), κάνει τον αντίκτυπο ακόμη μεγαλύτερο, ειδικά αν αναλογιστούμε πως και εμείς, όπως και το συνεργείο, είμαστε συνένοχοι, αφού παρακολουθούμε φρικτές πράξεις μέσα στο χαλαρό και αστείο κλίμα το οποίο οι δημιουργοί της ταινίας έχουν έξυπνα "υφάνει" για να μας "παγιδεύσουν".


( Υ.Γ : Αν αναρωτιόσασταν απο πού εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί του The Blair Witch Project, μόλις το βρήκατε ! )

Man Bites Dog trailer
η ταινία στο imdb


Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

The Crying Game (1992)

Director: Neil Jordan
Writer: Neil Jordan
Cast: Stephen Rea, Jaye Davidson, Forest Whitaker, Miranda Richardson, Breffni McKenna

Αξιολόγηση : 4/5

Ο Fergus είναι ένα "εθελοντικό" μέλος του IRA. Η μικρή ομάδα στην οποία συμμετέχει, έχει συλλάβει ένα βρετανό στρατιώτη, τον Jody, και τον κρατάει αιχμάλωτο σε ένα απομονωμένο κρυσφήγετο, κάπου στη βόρεια Ιρλανδία. Στην ομάδα ανήκει επίσης η γοητευτική Jude, η οποία έστησε την παγίδα για τον Jody. Ο Fergus εκτελεί χρέη δεσμοφύλακα, αλλά τελικά γίνεται φίλος με τον κρατούμενο. Ο Jody του μιλάει για την κοπέλα του τη Dil, που τον περιμένει στο Λονδίνο, και του ζητάει να πάει να τη βρεί, σε περίπτωση που ο ίδιος σκοτωθεί. Και όντως, σε μια επιχείρηση του αγγλικού στρατού για να τον ελευθερώσει, ο Jody καταλήγει νεκρός, και ο Fergus το σκάει στο Λονδίνο. Εκεί υιοθετεί το όνομα Jimmy, πιάνει δουλειά, και συναντάει τη Dil. Οι δυο τους νιώθουν μια αμοιβαία έλξη, η οποία δεν υποχωρεί, ακόμα και όταν αποκαλυφθεί το μεγάλο μυστικό της Dil. Η
Jude και οι παλιοί σύντροφοι του Fergus απο τον IRA όμως τον θεωρούν προδότη, και δεν είναι διατεθειμένοι να τον αφήσουν να ξεφύγει τόσο εύκολα.

Μία υπέροχη, όσο και τολμηρή ταινία του πολύ ιδιαίτερου και πολυαγαπημένου μου σκηνοθέτη Neil Jordan. Ο Jordan ειδικεύεται στην αφήγηση ανθρώπινων ιστοριών, γεμάτων με έντονα συναισθήματα και βαθείς χαρακτήρες. Αυτά είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν και το "Παιχνίδι των λυγμών", τη διασημότερη και ίσως και καλύτερη ταινία του. Οι χαρακτήρες είναι αληθοφανέστατοι, με έντονα πάθη και ανθρώπινες αδυναμίες, και η ιστορία είναι πειστική, συγκινητική, με όμορφη ροή και έντονο σασπένς. Η ταινία είναι γνωστή για τη μεγάλη ανατροπή της υπόθεσης που συντελείται κάπου στη μέση της (και που φυσικά δεν πρόκειται να αποκαλύψω εδώ), αλλά επίσης έχει πολύ σωστή κινηματογράφηση, πολύ καλές ερμηνείες απο όλους τους βασικούς πρωταγωνιστές, και ένα πολύ όμορφο κεντρικό μήνυμα, το οποίο συνοψίζεται στην παραβολή του βάτραχου και του σκορπιού που αφηγείται ο κρατούμενος στρατιώτης στο δεσμώτη και φίλο του. Αξέχαστη η σκηνή του τραγουδιού της Dil, όπως φυσικά και η
διάσημη σκηνή της ανατροπής.

The Crying Game trailer
η ταινία στο imdb