Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Chelovek s kino-apparatom (Man with the movie camera - 1929)

Director : Dziga Vertov
Writer : Dziga Vertov
Cast : -

Αξιολόγηση : 5/5

Ένας καμεραμάν τριγυρνά σε μία πόλη, και καταγράφει με την κάμερά του ό,τι του κινήσει το ενδιαφέρον. Η ταινία "Man with the movie camera" ουσιαστικά δεν έχει υπόθεση, ούτε σκηνικά, ούτε ηθοποιούς. Πρόκειται για μία δημιουργία που εντάσσεται στο είδος του ντοκυμανταίρ, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο απο αυτό. Παρακολουθούμε πλάνα απο μία συνηθισμένη ημέρα σε μία πόλη, τους κατοίκους της να ξυπνούν και να πηγαίνουν στη δουλειά τους, να διασκεδάζουν, να αθλούνται, και γενικά να κάνουν ό,τι κάνουν οι άνθρωποι στη διάρκεια μιας ημέρας. Συγχρόνως, παρεμβάλλονται σκηνές απο τη διαδικασία παραγωγής της ίδιας της ταινίας (κυρίως της διαδικασίας του μοντάζ), καθώς και οι αντιδράσεις του κοινού που παρακολουθεί την ολοκληρωμένη ταινία σε μία σκοτεινή αίθουσα.

Ο Dziga Vertov θέλησε με αυτή την εξαιρετική δημιουργία να καθιερώσει μία ξεχωριστή "γλώσσα" για τον κινηματογράφο, που να ξεφεύγει απο αυτή του θεάτρου και της λογοτεχνίας, σε μία εποχή που το νεαρό ακόμη είδος ούτε είχε αυτοπροσδιοριστεί, ούτε είχε αναγνωριστεί ως τέχνη. Και, μαντέψτε τί συνέβη : Τα κατάφερε ! Μία ταινία πρωτοποριακή ακόμη και σήμερα, και αναλλοίωτη απο το χρόνο, με μεγάλο της όπλο το πραγματικά εκ-πλη-κτι-κό μοντάζ, το οποίο θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές κινηματογράφου (αν δε διδάσκεται ήδη). Αποτελώντας τον ορισμό του παράλληλου μοντάζ, η ταινία αντιδιαστέλλει μεγαλοφυώς καθημερινές ανθρώπινες συνήθειες με τις κινήσεις των γραναζιών μιας μηχανής, το μακιγιάρισμα μιας γυναίκας με το σοβάτισμα ενός τοίχου, και τη στιγμή του θανάτου με τη στιγμή της γέννησης, μεταξύ πολλών άλλων. Μέσω διπλοεκθέσεων, παιχνιδιών με τα μεγέθη και stop-frame animation (!), η κάμερα μεταμορφώνεται σε ζωντανό οργανισμό, ο καμεραμάν εξυψώνεται σε σύγχρονο θεό, και ο κινηματογράφος "καταδεικνύεται" ως ένα απο τα λαμπρότερα επιτεύγματα της ανθρώπινης δημιουργίας. Μερικοί μπορεί να κατηγορήσουν το έργο του Vertov ως προπαγανδιστικό, αλλά δεν είναι η Σοβιετική Ένωση ή ο Lenin που εξυμνούνται. Εξυμνείται ο άνθρωπος, και το θαύμα της ζωής. Απόλυτα ανθρωποκεντρικό σινεμά, συνειδητοποιημένο κοινωνικό σχόλιο, 68 λεπτά αυθεντικού κινηματογραφικού Avant-garde, ντυμένα με υπέροχη μουσική απο τον Michael Nyman (τουλάχιστον στην έκδοση που έχω εγώ - κυκλοφορούν και άλλες). Συνολικά, ένα σπάνιας ομορφιάς και έμπνευσης αριστούργημα, μία ταινία-ορόσημο του παγκόσμιου σινεμά !

μία μικρή σκηνή απο την ταινία
η ταινία στο imdb


Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

The Ballad of Narayama (1983)

Director:Shohei Imamura
Actors:Ken Ogata, Sumiko Sakamoto, Tonpei Hidari
Νovel:Shichiro Fukuzawa

Βαθμολογία: 5/5


Πρόκειται για ένα διαχρονικό παραμύθι ηθικής που αφορούν τα μαθήματα που προέρχονται από τη ζωή του κύριου χαρακτήρα Orin, μια ηλικιωμένη γυναίκα, 69 ετών.Στο ορεινό χωριό Σίνσου, η γριά Όριν, σύμφωνα με τα έθιμα του τόπου, πρέπει να πάει στην κορυφή του βουνού Ναραγιάμα και ν' αφήσει την ψυχή της, επιτρέποντας έτσι με το θάνατό της την επιβίωση κάποιου ,πιο νέου και παραγωγικού μέλους της κοινότητας. Η Όριν, όμως, δε δείχνει καθόλου καταβεβλημένη. Αποτελεί όμως ντροπή για την οικογένειά της να αψηφήσει τη "βαθιά επιθυμία των θεών". Φροντίζει λοιπόν να τακτοποιήσει διάφορες εκκρεμότητες και στη συνέχεια διατάσσει το μεγάλο γιο της να την οδηγήσει στο ιερό βουνό.
Η ταινία αποτελεί ένα αριστούργημα,ένα ποίημα που ο θεατής αφήνεται μέσα στο μυστηριακό και παραδοσιακό πρωτόγονο θρησκευτικό κόσμο,την πίστη στις αρχαίες θεότητες και το σαμανισμό.Αναφέρεται στο κομφουκιανικής καταγωγής έθιμο Ubasute,που φέρεται ότι πραγματοποιείται στην Ιαπωνία στο μακρινό παρελθόν.Εκεί ο άγραφος νόμος ορίζει ότι η κοινότητα δεν είναι σε θέση να ταΐζει τους γέρους και πρέπει μετά τη συμπλήρωση του 70ου έτους της ηλικίας τους να οδηγούνται στην αυτοκτονία.
Είναι ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα ταινιών που το remake αποδεικνύεται καλύτερο από το πρωτότυπο!Γίνεται μια μεθοδολογική προσέγγιση στο ζήτημα της φύσης και του ρόλου των αξιών με συνεχείς σκηνές από τη χλωρίδα και τη καθημερινότητα των ερπετών και άλλων ζώων του βουνού,προσδίδοντας μια αρμονία,μέσω της οποίας ο Imamura φανερώνει τη λατρεία του προς τη φύση και τονίζει ότι οι άνθρωποι έχουν την ίδια θέση με τα ζώα σ’ αυτό το τοπίο,όπως και την ίδια ερωτική συμπεριφορά.



Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Nóz w wodzie (Knife in the Water - 1962)

Director : Roman Polanski
Writer : Jakub Goldberg, Roman Polanski
Cast : Leon Niemczyk, Jolanta Umecka, Zygmunt Malanowicz

Αξιολόγηση : 4/5

Ένα ευκατάστατο ζευγάρι, ο Andrzej και η Krystyna, κατευθύνεται με το αυτοκίνητο προς μία λίμνη της Πολωνίας, για να περάσει ένα ιστιοπλοϊκό διήμερο. Στην πορεία σχεδόν πέφτουν πάνω σε ένα νεαρό αγόρι που κάνει ωτοστόπ. Τον παίρνουν μαζί τους μέχρι τη μαρίνα, κι εκεί ο αλαζόνας σύζυγος τον προσκαλεί απροσδόκητα στη βόλτα τους με το σκάφος, έχοντας σκοπό να επιβληθεί πάνω του και να αποδείξει τον ανδρισμό του. Αν όμως ο σαραντάρης άντρας τα έχει καταφέρει στη ζωή του και έχει αποκτήσει μεγάλη πείρα, ο νεαρός έχει τον ενθουσιασμό και την αυτοπεποίθηση της νεότητας, και έτσι θα ξεκινήσει μία κόντρα μεταξύ των δύο αρσενικών, υποδαυλιζόμενη απο τη διακριτική, μα ταυτόχρονα αισθησιακή παρουσία της όμορφης γυναίκας. Η κοκορομαχία θα κλιμακωθεί, και κάποια στιγμή το μαχαίρι θα βγεί απο την κρυψώνα του...

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Polanski (σε ηλικία μόλις 29 ετών) είναι ένα κλειστοφοβικό, ψυχολογικό θρίλερ, γυρισμένο ιδιοφυώς μέσα σε ένα ηθελημένα ακατάλληλο σκηνικό (έντονος ήλιος, ιστιοπλοϊκό σκάφος, φυσικό τοπίο της λίμνης), το οποίο όμως ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται υπέροχα για να "τυλίξει" αυτό το παιχνίδι δύναμης και επιβολής. Υπό μελωδίες jazz που μας βάζουν στην κατάλληλη διάθεση, το παλιό συγκρούεται με το νέο, η επαναστατικότητα απειλεί το κατεστημένο, και η γυναίκα που άλλοτε βρίσκεται ανάμεσα, άλλοτε προκαλεί και άλλοτε συμμετέχει στη σύγκρουση, τελικά συμβιβάζεται με τη μοίρα / βόλεψή της. Η κινηματογράφηση του Polanski είναι υποδειγματική (πολύ πρωτοποριακές γωνίες λήψης για την εποχή), η σκηνοθεσία ουσιαστική και ώριμη, και το συνολικό αποτέλεσμα αιχμηρό σα μαχαίρι.

μία σκηνή απο την ταινία
η ταινία στο imdb


Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ôdishon (Audition - 1999)

Director : Takashi Miike
Writer(novel) : Ryû Murakami
Screenplay : Daisuke Tengan
Cast : Ryo Ishibashi, Eihi Shiina, Tetsu Sawaki, Jun Kunimura

Αξιολόγηση : 3.5/5

Ο κύριος Aoyama είναι ένας μοναχικός μεσήλικος άντρας που έμεινε χήρος πρίν απο 7 χρόνια, και αποφασίζει να ξαναβρεί μια σύντροφο. Ένας φίλος του σκηνοθέτης κανονίζει μία ψεύτικη audition για ένα ρόλο νεαρής κοπέλας σε μία επερχόμενη ταινία, έτσι ώστε να επιλέξουν την κατάλληλη για μέλλουσα νύφη του. Ο Aoyama μαγνητίζεται απο την τελευταία υποψήφια που βλέπουν, την ντροπαλή νεαρή Asami Yamazaki, και την προσκαλεί σε δείπνο. Ακολουθούν και άλλα ραντεβού, το νέο ειδύλλιο αρχίζει να πλέκεται, μέχρι τη στιγμή που η όμορφη κοπέλα θα παρουσιάσει στον άτυχο άντρα τον πραγματικό της εαυτό. Έναν τρομακτικό, διεστραμμένο εαυτό που ουδεμία σχέση έχει με το αγγελικό της πρόσωπο και τους καλούς της τρόπους.

Μία απο τις πιο σοκαριστικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ (συνήθως ψηφίζεται στις πρώτες θέσεις των σχετικών λιστών), το πρώτο μισό του Audition κυλάει μέσα σε μία ρομαντική, μελαγχολική διάθεση, πρίν ξεσπάσει η διαστροφική έξαρση και παράνοια του δεύτερου μισού, που χαρακτηρίζει συνολικά το έργο του εκκεντρικού (μάλλον ψυχοπαθούς) σκηνοθέτη Takashi Miike. Καλογυρισμένο και στυλιζαρισμένο, το Audition είναι μία γοητευτικά άρρωστη ταινία, με ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φινάλε, που προτείνεται σε περιορισμένο κοινό, σίγουρα ενήλικο, με γερό στομάχι, και την περιέργεια να εξερευνήσει τις πιο ακραίες πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού.


Audition trailer
η ταινία στο imdb 

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα (1979)

Director : Νίκος Νικολαϊδης
Writer : Νίκος Νικολαϊδης
Cast : Άλκης Παναγιωτίδης, Χρήστος Βαλαβανίδης, Κωνσταντίνος Τζούμας, Ρίτα Μπενσουσάν

Αξιολόγηση : 4/5

Βρισκόμαστε στο 1978. Ένας αποτυχημένος μουσικός προσκαλεί στο σπίτι του τέσσερις παλιούς φίλους, στα σαράντα τους πλέον, σε μια προσπάθεια να αναβιώσουν τα οργισμένα νιάτα τους και γενικότερα το κλίμα της δεκαετίας του '50. Serial killer ο ένας, συχνός τρόφιμος των φυλακών ο άλλος, αδιάφορος οικογενειάρχης ο τρίτος, περιπλανώμενος ο τέταρτος, και η γυναίκα της παρέας σκαστή απο το τρελοκομείο, ο καθένας θα έρθει κουβαλώντας τα βιώματά του, τις απογοητεύσεις του και τα προσωπικά του φαντάσματα απο το παρελθόν. Υπό συνεχή βροχή και rock'n'roll μουσικές του '50, μέσα απο νοσταλγικές συζητήσεις και κατάποση αλκοόλ, τα κουρέλια θα συγκεντρωθούν κουτσαίνοντας για μία τελευταία παράσταση.

Ο Νίκος Νικολαϊδης υπογράφει την καλύτερη ταινία της καριέρας του (κατ'εμέ τουλάχιστον - οι περισσότεροι προτιμούν τη Γλυκειά Συμμορία), ένα πικρό, νοσταλγικό σχόλιο για τη χαμένη αθωότητα και τα νιάτα που δεν ξαναγυρνούν. Αναρχική σκηνοθεσία, υπέροχη φωτογραφία, ξεχωριστοί χαρακτήρες και διάλογοι που έχουν μείνει στην ιστορία συνθέτουν μια πολύ ιδιαίτερη κινηματογραφική πρόταση. Η δεκαετία του '50, η εποχή της νεότητας και του ίδιου του σκηνοθέτη, φαντάζει σα μακρινή ουτοπία. Η επανάσταση χάθηκε, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες στοιχειώνουν ακόμα, και τα κουτσουρεμένα όνειρα αφήνουν τους (αντι)ήρωες κενούς, στεγνούς, σωστά ανθρώπινα κουρέλια που προσπαθούν απεγνωσμένα να αποδείξουν οτι μπορούν ακόμα να τραγουδάνε.

μια σκηνή απο την ταινία
η ταινία στη σελίδα του σκηνοθέτη


Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Witness for the Prosecution (1957)

Director: Billy Wilder
Writers: Agatha Christie (play), Larry Marcus (adaptation)
Cast: Charles Laughton, Tyrone Po
wer, Marlene Dietrich

Αξιολόγηση: 3,5/5

Ο Sir Wilfrid Robarts είναι ένας δικηγόρος υπεράσπισης μεγάλης φήμης. Το πρόσφατο καρδιακό του επεισόδιο, απαιτεί αποχή από συγκινήσεις και έντονες καταστάσεις. Όταν όμως το πάθος του είναι η δουλειά του δε μπορεί να αρνηθεί την υπεράσπιση μιας υποθετικά χαμένης υπόθεσης. Έτσι θα υπερασπιστεί τον Leonard Vole που κατηγορείται για το φόνο μιας ευκατάστατης κυρίας. Μοναδικό άλλοθί του η γυναίκα του Christine. Γυρισμένη με σκηνικά το γραφείο του δικηγόρου και τη δικαστική αίθουσα με ενδιάμεσα flash back. Η ταινία βασιζόμενη στο ανατρεπτικό τέλος της παρακαλεί κατά τη διάρκεια των credits το κοινό να μην αποκαλύψει το τέλος σε άλλους. Υποτίθεται πως στέρησε και κάτι υποψηφιότητες για Oscar αυτό, αφού θα πρόδιδε τη βαρύτητα κάποιων χαρακτήρων. Σιγά την αποκάλυψη. Ποιος νοιάζεται για το αν κάποιος είναι αθώος ή ένοχος; Σκοπός είναι η σταδιακή ανάπτυξη μιας θεωρίας. Τι να τις κάνεις τις πολλαπλές ανατροπές στο τέλος αν δε μπορούν να στηριχθούν πάνω σε κοινή λογική; Πολύ μεγάλα κενά, και τεράστιες τρύπες στο σενάριο οι οποίες δε ξέρω αν υπάρχουν και στο αρχικό έργο της Agatha Christie. Ο Charles Laughton παίρνει τη ταινία πάνω του όμως και παίζει φοβερά. Δυστυχώς η πλοκή της βαδίζει σε σαθρό έδαφος και δε θα ικανοποιήσει ένα ερευνητικό πνεύμα. Από την άλλη η καλή σκηνοθεσία του Billy Wilder και η αξέχαστη ερμηνεία του Laughton, ικανοποιούν τουλάχιστον. Το πρόβλημα είναι ότι βγήκε στη σκιά του θριάμβου του "12 Angry Men". Το αριστούργημα που τα σάρωσε όλα και δικαιολογημένα βέβαια.

The Wolfman (2010)

Director: Joe Johnston
Writers: Andrew Kevin Walker, David Self
Cast: Anthony Hopkins, Benicio Del Toro, Cristina Contes

Αξιολόγηση: 2/5

O Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια παραμονής στο εξωτερικό, πίσω στο πύργο του πατέρα του (Anthony Hopkins). Εκεί προσπαθεί να εξιχνιάσει το θάνατο του αδερφού του. Άγριες επιθέσεις και δολοφονίες ακολουθούν και ο λυκάνθρωπος παίρνει ξανά μορφή.

Remake της κλασσικής ταινίας του ΄41. Ίδιο σενάριο με μικρές αλλαγές. Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως μια κακή κόπια της αρχικής όπως συνήθως είναι τα remake. Δεν είναι όμως αφού δε θέλει και πολύ προσπάθεια για να ξεπεράσεις εκείνο το κιτς κατασκεύασμα που αποκάλεσαν τότε ταινία. Το ότι είναι καλύτερη της αρχικής δε σημαίνει βέβαια ότι στέκεται επάξια απέναντι στο μύθο του λυκάνθρωπου. Μηδενικός σεβασμός στον παραπάνω μύθο, δυνατά ονόματα στο cast προς εντυπωσιασμό και μέτρια (το λιγότερο) για την εποχή μας CGI. Επίσης για το καραβάνι των τσιγγάνων βάλανε απλούς Ρουμάνους να μιλάνε Ρουμάνικα αντί για Ρομανί. Και τα δύο με Rom αρχίζουν, άρα είναι το ίδιο ε; Μεγάλα ρεζιλίκια. Wikipedia δεν έχουν εκεί; Δε ξέρω αν θα πρέπει να χαρακτηρισθεί κακή ή απλά αποτυχημένη ως προς το σκοπό της. Αυτό που ξέρω είναι ότι έμεινα άναυδος από το soundtrack. Danny Elfman. O άνθρωπος είναι ο λυκάνθρωπος των OST. Τον σέβομαι, εκτιμώ και θαυμάζω, αλλά αυτή του η δουλειά ήταν τραγική! Υποτίθεται πως ήταν εμπνευσμένο από αυτό του Wojciech Kilar για το Dracula. Λες και θύμιζε σε κάτι το Dracula, αλλά τέλος πάντων. Λόγω αλλαγών και διαφορετικής εξέλιξης του όλου project, η Universal αποφάσισε να αντικαταστήσει το soundtrack αλλά η έλλειψη χρόνου τους έκανε να μείνουν με το ήδη υπάρχον, βγάζοντας προς τα έξω ένα απεχθές ηχητικό αποτέλεσμα. Κρίμα να σπιλώνεται έτσι μια μακροχρόνια καριέρα! Μαχαίρι στη καρδιά ρε Danny.


The Wolf Man (1941)

Director: George Waggner
Writer: Curt Siodmak (original screenplay)
Cast: Lon Chaney, Claude Rains

Αξιολόγηση: 0/5

Ο Θάνατος του αδερφού του Larry Talbot τον οδηγεί πίσω στο πατρικό του πύργο, σε ένα προάστιο της Ουαλίας. Τα χρόνια που πέρασαν ήταν πολλά και έχει χάσει κάθε επαφή με τον πατέρα του και τους ντόπιους. Σύντομα θα ανακαλύψει τις δεισιδαιμονίες τους αλλά θα βρει και τον έρωτα της ζωής του. Όταν επισκέπτεται το τοπικό καραβάνι των τσιγγάνων, θα δεχθεί τη πρώτη επίθεση από λύκο. Περίεργες επιθέσεις ακολουθούν και οι ντόπιοι βγαίνουν στο κυνήγι του λυκανθρώπου.

Δείτε τη μεθυσμένοι με μπόλικη παρέα και γελάστε με την καρδιά σας. Casting απείρου κάλους. 1,60 ο πατέρας, 1,90 ο γιος. Τσιγγάνα μάνα με 6 χρόνια διαφορά ηλικίας από το γιο της. Με κλήρωση τους βρήκαν; Σκηνή μεταμόρφωσης με πρωτόγνωρα εφέ. Πλαστικά νύχια/δόντια/περουκίνι από πάγκο στο καρναβάλι της Πάτρας με 3€ το κομμάτι. Τραγελαφικό το δάσος με δέντρα-γλάστρες και τα συναφή. Και δε φταίει το ’41. Χάθηκε το make up και λίγες τρίχες; Λέγ
εται πως τράβηξαν κάποιες σκηνές με μια εξημερωμένη αρκούδα την οποία χάσανε κάποια στιγμή στα γυρίσματα και αναγκάστηκαν να αφαιρέσουν όλα εκείνα τα σημεία αφού δε μπορούσαν να συνεχίσουν αλλιώς. Κρίμα για μας, μπράβο όμως στην αρκούδα η οποία μάλλον δραπέτευσε για να βρει καλύτερη ταινία.


Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Gegen die Wand (Head-On, Μαζί Ποτέ - 2004)

Director : Fatih Akin
Writer : Fatih Akin
Cast : Birol Ünel, Sibel Kekilli, Catrin Striebeck, Meltem Cumbul, Stefan Gebelhoff

Αξιολόγηση : 4/5

Ο Cahit είναι ένας 40άρης τούρκος που μένει στην κακόφημη συνοικία St. Pauli στο Αμβούργο της Γερμανίας. Μετά το θάνατο της γυναίκας του, τα μόνα "ενδιαφέροντά" του στη ζωή είναι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Όταν θα προσκρούσει (εκούσια) με το αυτοκίνητό του σε ένα τοίχο, θα οδηγηθεί σε μία κλινική όπου θα γνωρίσει τη Sibel, μία νεαρή τουρκάλα που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει λόγω της μεγάλης ψυχολογικής πίεσης που της ασκεί η υπερ-συντηρητική, παραδοσιακά τούρκικη οικογένειά της. Η Sibel θα του προτείνει να παντρευτούν, αλλά να ζούνε σαν συγκάτοικοι, για να ξεφύγει απο τον έλεγχο της οικογένειάς της. Ο Cahit τελικά θα δεχτεί, και το σχέδιό τους θα λειτουργήσει άψογα στην αρχή, μέχρι τη στιγμή που ο έρωτας θα τρυπώσει απρόσμενα στο σπίτι τους, και θα δώσει τραγική τροπή στην ιστορία τους.

Ο Fatih Akin αποτελεί τη μεγάλη έκπληξη, αλλά και τη μεγάλη ελπίδα για το μέλλον του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Μπροστάρης της άνθησης που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην τούρκικη παραγωγή (αν και έχει ως βάση τη Γερμανία), προτείνει ένα απόλυτα ανθρώπινο και ρεαλιστικό cinema, όπου οι μικρές εκπλήξεις και τραγωδίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας μπλέκονται μεταξύ τους, με απρόβλεπτη συνήθως κατάληξη. Το "Μαζί Ποτέ", η ταινία που ανέδειξε το ταλέντο του και τον έκανε ευρύτερα γνωστό, αποτελεί κλασικό παράδειγμα της δουλειάς του, εξερευνώντας την ανθρώπινη φύση σε απρόσμενες καταστάσεις, που όμως λόγω της προσέγγισής του δε μοιάζουν και τόσο απίθανες τελικά. Πολύ καλές ερμηνείες απο τους δύο πρωταγωνιστές, πολύ καλή ταινία γενικά.

Gegen die Wand trailer
η ταινία στο imdb


Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

La règle du jeu (1939)

Director : Jean Renoir
Writer : Jean Renoir, Carl Koch
Cast : Nora Gregor, Paulette Dubost, Mila Parély, Roland Toutain, Marcel Dalio, Jean Renoir

Αξιολόγηση : 4/5

Ένας αεροπόρος, ο André Jurieux, έχοντας μόλις ολοκληρώσει μία παράτολμη πτήση πάνω απο τον Ατλαντικό, προσκαλείται στο εξοχικό του αριστοκράτη Robert de la Cheyniest, για ένα παραδοσιακό κυνήγι. Ο Jurieux είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του οικοδεσπότη του, την Christine, και ελπίζει να την κερδίσει, παρά την αρνητική της στάση. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους βρίσκεται επίσης και η ερωμένη του Cheyniest, η Geneviève de Marras, καθώς και ο Octave, ένας εύθυμος γλεντζές της αριστοκρατίας (ο ίδιος ο Jean Renoir). Κατά τις επόμενες μέρες, το εξοχικό των Cheyniest θα γίνει το θέατρο για διάφορες ερωτικές περιπέτειες, απαγορευμένες και μη, ανάμεσα στους πολυάριθμους καλεσμένους και υπηρέτες, οι οποίες θα ξεγυμνώσουν όλη την ηθική κατάπτωση και τον αμοραλισμό της λεγόμενης καλής κοινωνίας.

Ο Κανόνας του παιχνιδιού (όπως είναι ο ελληνικός τίτλος) είναι μία πολύ καλή ταινία, μα και άκρως υπερτιμημένη (πολλοί την έχουν χαρακτηρίσει ως την καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία όλων των εποχών). Ο Jean Renoir κατακεραυνώνει την υποκρισία και χυδαιότητα της "υψηλής" τάξης, κινώντας μαεστρικά την κάμερά του ανάμεσα στις δολοπλοκίες και προδοσίες που σκαρώνουν στην πλάτη των υποτιθέμενων φίλων τους οι αξιοσέβαστοι αριστοκράτες, με τους υπηρέτες τους να ακολουθούν κατά πόδας το παράδειγμα των αφεντικών τους. Η σκηνοθεσία του Renoir είναι άψογη, αξιοποιώντας υπέροχα το χώρο του τεράστιου αρχοντικού, μη χάνοντας ούτε δευτερόλεπτο απο τη δράση, και στην ουσία χορογραφώντας ένα απίστευτα στημένο πανδαιμόνιο, που οδηγεί σε ένα αναπάντεχο φινάλε. Μία όντως πολύ καλή ταινία, που όμως δεν ανταποκρίνεται στη σχεδόν μυθική φήμη που την ακολουθεί.

La règle du jeu - Greek trailer
η ταινία στο imdb


Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

The Death of Mr. Lazarescu (2005)

Director: Cristi Puiu
Writer: Cristi Puiu, Razvan Radulescu
Cast: Doru Ana, Ion Fiscuteanu, Monica Barladeanu, Alina Berzunteanu, Doru Boguta, Mimi Branescu, Mihai Bratila

Αξιολόγηση: 2,5/5



O 63χρονος κύριος Lazarescu ζει με τις τρεις γάτες του σε ένα προάστειο στο Βουκουρέστι. Μια μέρα ξυπνά με πόνους στο στομάχι και τρομερό πονοκέφαλο. Καλεί ασθενοφόρο και περιμένει υπομονετικά. Καθώς η κατάστασή του χειροτερεύει προσπαθεί να ζητήσει τη βοήθεια των επικριτικών γειτόνων του. Τόσο αυτοί όσο και οι επόμενοι χαρακτήρες ασκούν έντονη κριτική στο ότι πίνει. Οποιοσδήποτε τον εξετάζει, μπακάλης ή γιατρός, βρίσκει το αλκοόλ ως την αιτία του κακού. Το ασθενοφόρο αργεί και όταν φτάνει τον πάνε από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Φυσικά ντύνεται και ξεντύνεται διαρκώς. Κάθε γιατρός τον εξετάζει από την αρχή και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να του τα πρήξει με το θέμα του ποτού.

Με αυτή τη ταινία βγήκε ξανά στο προσκήνιο ο κινηματογράφος της Ρουμανίας. Πολλοί κριτικοί την εκθείασαν και την χαρακτήρισαν ως γροθιά στο στομάχι του συστήματος υγείας. Εντάξει. Λίγο πολύ όποιος έχει μπει σε νοσοκομείο για κάτι σοβαρό δε θα δει κάτι καινούργιο. Ταπείνωση, εξευτελισμός, κυνισμός, δυσπιστία, έλλειψη φροντίδας και επαγγελματισμού, βιαστικές εκτιμήσεις και διαγνώσεις. Αυτό που πραγματεύεται στην ουσία είναι οι μεταβλητές που καθορίζουν το τρόπο που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον. Συμπόνια, καθήκον, νόμος, λύπηση, κέρδος... Τι είναι αυτό που οδηγεί τον καθένα;

Σκηνοθεσία, φωτογραφία, κτλ. είναι καλά χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Εντύπωση κάνει η πολύ ρεαλιστική ηθοποιία. Δεν υπάρχουν κομπάρσοι. Ισοδύναμοι χαρακτήρες και όλοι τους πολύ καλοί στους ρόλους τους. Μη ξεχνάμε ότι είμαστε Ευρώπη. Ίσως βοηθά και το πόσο κοντινό είναι το θέμα της υγείας στο καθένα. Η μέγιστη απόδοση του ρεαλισμού έρχεται με τον ανατριχιαστικό ήχο από τους θαλάμους των νοσοκομείων που επισκέπτονται. Νιώθεις πως είσαι συγγενής ή ότι περιμένεις και εσύ μετά τον Lazarescu τη σειρά σου. Σίγουρα χρειάζεται κάποιο υπόβαθρο για να μη τη βρεις ανόητη αλλά ούτε και "βαθιά". Είναι απλά αληθινή. Δείτε την για να θυμηθείτε το πόσο πολύτιμη είναι η υγεία και για να γνωρίσετε το νέο κύμα του Ρουμανικού σινεμά.