Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Witness for the Prosecution (1957)

Director: Billy Wilder
Writers: Agatha Christie (play), Larry Marcus (adaptation)
Cast: Charles Laughton, Tyrone Po
wer, Marlene Dietrich

Αξιολόγηση: 3,5/5

Ο Sir Wilfrid Robarts είναι ένας δικηγόρος υπεράσπισης μεγάλης φήμης. Το πρόσφατο καρδιακό του επεισόδιο, απαιτεί αποχή από συγκινήσεις και έντονες καταστάσεις. Όταν όμως το πάθος του είναι η δουλειά του δε μπορεί να αρνηθεί την υπεράσπιση μιας υποθετικά χαμένης υπόθεσης. Έτσι θα υπερασπιστεί τον Leonard Vole που κατηγορείται για το φόνο μιας ευκατάστατης κυρίας. Μοναδικό άλλοθί του η γυναίκα του Christine. Γυρισμένη με σκηνικά το γραφείο του δικηγόρου και τη δικαστική αίθουσα με ενδιάμεσα flash back. Η ταινία βασιζόμενη στο ανατρεπτικό τέλος της παρακαλεί κατά τη διάρκεια των credits το κοινό να μην αποκαλύψει το τέλος σε άλλους. Υποτίθεται πως στέρησε και κάτι υποψηφιότητες για Oscar αυτό, αφού θα πρόδιδε τη βαρύτητα κάποιων χαρακτήρων. Σιγά την αποκάλυψη. Ποιος νοιάζεται για το αν κάποιος είναι αθώος ή ένοχος; Σκοπός είναι η σταδιακή ανάπτυξη μιας θεωρίας. Τι να τις κάνεις τις πολλαπλές ανατροπές στο τέλος αν δε μπορούν να στηριχθούν πάνω σε κοινή λογική; Πολύ μεγάλα κενά, και τεράστιες τρύπες στο σενάριο οι οποίες δε ξέρω αν υπάρχουν και στο αρχικό έργο της Agatha Christie. Ο Charles Laughton παίρνει τη ταινία πάνω του όμως και παίζει φοβερά. Δυστυχώς η πλοκή της βαδίζει σε σαθρό έδαφος και δε θα ικανοποιήσει ένα ερευνητικό πνεύμα. Από την άλλη η καλή σκηνοθεσία του Billy Wilder και η αξέχαστη ερμηνεία του Laughton, ικανοποιούν τουλάχιστον. Το πρόβλημα είναι ότι βγήκε στη σκιά του θριάμβου του "12 Angry Men". Το αριστούργημα που τα σάρωσε όλα και δικαιολογημένα βέβαια.

1 σχόλιο:

  1. Μου θύμισες ότι δεν την είχα δει ποτέ οπότε της εδωσα επιτέλους μια ευκαιρία.
    Και πολύ καλά έκανα! Ήταν πάρα πολύ καλή ταινία. Παιχνιδιάρικο σενάριο, με μυστήριο, ανατροπές, αγωνία κτλ όπως μόνο η Αγκάθα ξέρει να γράφει.
    Ο Laughton εξαιρετικός όπως και η νοσοκόμα.
    Αριστούργημα δεν θα την έλεγα φυσικά. Όπως και τα βιβλία της Αγκάθα έτσι και η ταινία αυτή μου φάνηκε πολύ καλή για τον σκοπό που καλείται να υπηρετήσει, δηλαδή να διασκεδάσει, να προκαλέσει αγωνία και στο τέλος να εκπλήξει. Τα πέτυχε όλα αυτά. Όπως λες όμως, λόγω κάποιων κενών στο σενάριο, του κάπως ελαφρού πνεύματος που επικρατεί, της όχι και τόσο χορταστικής δικαστικής διαμάχης κτλ, κατέληξα να απορώ αν την αξίζει όντως η σημαντική θέση που έχει καταλάβει στην κινηματογραφική ιστορία.
    Είναι πάντως μια ταινία που βλέπεται τόσο ευχάριστα που εύχεσαι να είχε κι άλλο τόσο. Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους, έστω κι αν δεν είναι το αριστούργημα που περίμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Την είδες και εσύ; Πως σου φάνηκε;